Mijn bed

Marion trouwde op haar 28e met Johan en liet haar geboorteland, ergens in Europa, achter. Zo kon ze weg bij haar ouders. “Ik was volwassen, maar leefde in een gevangenis. Mijn ouders controleerden me steeds. Ze mishandelden me. Ik leerde Johan kennen en dacht dat hij goed voor me was. We waren anderhalf jaar samen, toen hij zonder overleg met mij een ex-partner in huis nam. Ze had geen woning en hij wilde haar helpen. Hij gaf haar mijn bed.”

Niet zoals mijn moeder zijn

“Hoe ik me hierbij voelde was voor hem niet belangrijk. Hij vond dat hij me gekocht had van mijn ouders. Hij dwong me seks met hem te hebben en vernederde me keer op keer. De liefde die ik voor hem voelde verdween. Ik kon nergens heen. Terug naar mijn ouders was geen optie. Als ik weg zou gaan, liet ik mijn stiefkinderen en kleinkinderen in de steek. Mijn moeder heeft mij ook in de steek gelaten en ik wil niet zoals haar zijn.”

Niemand hielp me om weg te komen

“Johan beschuldigde me van vreemdgaan en stookte zijn kinderen tegen me op. Ze negeerden me volledig. Toen besloot ik weg te gaan. Ik voelde me schuldig, maar ik moest wel. Ik vond tijdelijk onderdak bij vroegere kennissen van Johan. Ik heb van daaruit hulp gezocht bij de huisarts, bij GGZ. Maar niemand hielp me om weg te komen. Johan dreigde dat hij me met een honkbalknuppel in elkaar zou slaan als hij me zou vinden. Hij liet me uitschrijven op zijn woonadres. Als ik me zou inschrijven bij de mensen waar ik logeerde, zouden zij gekort worden op hun inkomsten.”

Ik praatte steeds mee

Niet de huisarts of de GGZ, maar de advocaat die de echtscheiding regelde, zorgde voor een plek bij Sterk Huis. “Daar was ik eindelijk veilig. De coronapandemie speelde een rol, mijn persoonlijk begeleider sprak ik helaas alleen via beeldbellen. Ik wilde niemand tot last zijn en praatte steeds met haar mee. Ze kreeg een verkeerd beeld van me. Ze dacht waarschijnlijk dat ik niet weg wilde bij Sterk Huis. Gelukkig kwam er een tijdelijke woning in Breda vrij. Ik moest direct mijn opvangplek verlaten. Ik had een bed besteld, maar mocht de levering ervan niet afwachten. Sterk Huis meldde me in overleg aan bij Zorg voor elkaar Breda en zo kwam ik in contact met Anja van het IMW. Zij is de eerste hulpverlener die me echt goed geholpen heeft.”

Stapje voor stapje

Anja vertelt hoe Marion stapje voor stapje haar zelfvertrouwen terugkreeg. “Eerst hield ze de gordijnen gesloten. Haar huis uitgaan, durfde ze niet. Marion is een ontzettende doorzetter. Iedere keer zette ze een nieuwe stap; de gordijnen openhouden, een boodschap doen. Ze ontdekte ontmoetingscentrum De Sleutel. We zijn er samen gaan kijken. Ze voelt zich daar heel welkom. Inmiddels doet Marion er twee dagen vrijwilligerswerk. Ze heeft met diverse therapieën gewerkt aan haar klachten. Marion kan veel zelf. Alleen heeft ze af en toe advies nodig en het besef dat er iemand is op wie ze terug kan vallen. Van moeilijke brieven bijvoorbeeld, raakt ze nog in paniek.”

Verhuizen

Marion heeft haar draai gevonden in Breda, maar moet weer verhuizen. “Deze woning huurde ik voor twee jaar en ik hoopte op een vaste woning in de buurt. Maar er is geen andere woning in Breda en ik moet eruit. Ik heb nu een woning geaccepteerd buiten Breda. In mijn nieuwe woonplaats ken ik niemand, ik begin weer opnieuw. Ik vind het moeilijk, maar ik ga mijn best doen.” Marion en Anja dienen in de nieuwe woonplaats een aanvraag in voor een Wmo-voorziening. “Iemand die haar helpt bij haar administratie is niet voldoende. Ze wil iemand op wie ze kan terugvallen”, zegt Anja

Nederlandse vrouw

Marion heeft zo snel mogelijk de Nederlandse taal geleerd. “Nederlandse vrouwen zijn sterk, ze weten wat ze willen en zeggen nee wanneer het nodig is. Zo probeer ik nu ook te zijn. Ik wil met Johan in gesprek en hem vertellen wat hij me heeft aangedaan en wat ik ervan vind. Maar mijn omgeving raadt me dat af. Hij zoekt me nog steeds, dus ik ben niet veilig. En hij zal waarschijnlijk niet eens luisteren. Maar hoe moet ik anders loslaten wat hij me aangedaan heeft?” Aan anderen die huiselijk geweld meemaken, geeft Marion graag advies: “Je moet iemand in vertrouwen nemen. Schaam je niet, het is niet jouw schuld. En laat echt alles achter. Je moet loskomen.”

*Naam is bekend bij de redactie