'Niet zelfredzaam, maar samenredzaam'

Erik Neve is wijknetwerker bij Surplus Welzijn en draait al heel wat jaren mee in Breda. Een interview met Erik over zijn werk in Tuinzigt.

Erik, vertel, wat houdt jouw functie precies in?
Ik ben verantwoordelijk voor coördinatie met betrekking tot welzijn in de wijk Tuinzigt. Hoe gaan we met elkaar om als vrijwilliger, wat bieden we bewoners aan als activiteit? Ik bereid buurtgesprekken voor. Ik heb contact met de gemeente. Maar ben bijvoorbeeld ook betrokken bij wat voor lunch onze bezoekers krijgen. Dat is belangrijk vanwege het groeiend aantal mensen met allochtone achtergrond die ons buurthuis bezoeken!

Nou, dat lijkt me best een drukke baan. Wat heeft momenteel jouw aandacht?
Allerlei belangrijke dingen staan te gebeuren in de wijk, waaronder energietransitie. Gemeente Breda heeft subsidie aangevraagd bij het Rijk. 20 miljoen euro is bestemd voor verduurzaming van de wijk. 2,2 miljoen voor de Nieuwe Meidoorn, de speeltuin Pluktuin en voor verbetering van de veiligheid op de Tuinzigtlaan.

Ik werk hiervoor samen met mensen van energietransitie. Omdat wij de wijk kennen, zijn wij gevraagd om dit bij de mensen onder de aandacht te brengen. Daarnaast staan er grote nieuwbouwprojecten op stapel, waaronder Blossem, Bread en het Cosunpark. Er komen honderden woningen en dus duizenden mensen bij. Dit heeft natuurlijk gevolgen voor allerlei voorzieningen zoals verkeer en parkeren. Gemeente Breda heeft besloten hiervoor een wijkplan te maken. Mijn taak is daar de mensen in de wijk zoveel mogelijk bij te betrekken.

Wat zie je als jouw belangrijkste taak?
Ik ben opbouwwerker van beroep. Als mijn belangrijkste opdracht zie ik dat mensen zelfredzaam moeten kunnen zijn. Wij proberen ze natuurlijk op allerlei manieren te ondersteunen. Als het mogelijk is zeggen we: ‘Probeer eerst te kijken of je zelf je probleem kunt oplossen, zo nodig met hulp van je buren of familie.’ Ik spreek dan ook liever van samenredzaam in plaats van zelfredzaam.

Waar ben jij trots op?
Wij hebben stappen gezet. We hebben meer aandacht gegeven aan contacten met bewoners en zijn er ook in geslaagd onze wijk leefbaarder te maken. Gemeente Breda biedt de mogelijkheid om subsidie aan te vragen via “Subsidie wijkplatforms”. Wij hebben een aanvraag ingediend en deze is goedgekeurd. Daardoor beschikken we over een Wijkbudget van 20.000 euro per jaar. Elke bewoner van de wijk kan hiervan profiteren. Voorbeelden zijn het opknappen van de speeltuin, activiteiten zoals Halloween en allerlei spelvormen. Dat loopt prima.

Zijn er nog zaken die jouw bijzondere aandacht hebben?
Integratie van mensen met een allochtone achtergrond is een belangrijk aandachtspunt. Redelijk wat allochtone vrouwen bezoeken buurtactiviteiten. Ons naaiatelier is een plaats waar contacten tussen allochtonen en autochtonen vaak leiden tot iets moois. Jeugdactiviteiten nemen toe, darten en gamen zijn populair. Mensen met een allochtone achtergrond proberen we meer aandacht te geven. Communicatie van activiteiten gebeurt via sociale media. Af en toe wordt nog gebruik gemaakt van folders of wijkkrant. Folders worden soms ook gepubliceerd in de Arabische en Turkse taal.

Is er iets wat je ons wil meegeven?
Ik ben ooit als jongerenwerker begonnen in Geeren Noord. Ik pakte het anders aan dan mijn collega’s, probeerde jongeren zoveel mogelijk te stimuleren zelf aan de slag te gaan. Ik begeleidde destijds voetballertjes van tien, elf jaar. Het veld van Geeren Noord lag wekelijks vol stront en de jongens maar klagen: ‘Zo kunnen we toch niet voetballen, doe er eens iets aan.’ Ik heb toen gezegd: ‘Doe zelf eens iets!’ Daarop heeft het hele elftal samen een brief geschreven aan Ed Nijpels, destijds pas enkele maanden burgemeester. Binnen een paar dagen ontvingen we een keurige brief terug van onze burgemeester en binnen 2 weken stonden er bordjes rondom het veld!

Hartstikke leuk verhaal natuurlijk, maar waar het mij om gaat is wat die jongens meekregen. Namelijk, de gemeente is geen fort, geen bolwerk, daar zitten ook mensen die bereid zijn je te helpen. Maar je moet er wel iets voor doen!

Tekst en foto: Adrie Sprangers